واژه Senmurv به یکی از موجودات افسانه ای بالدار در ایران باستان اشاره دارد که در منابع مقدس زرتشتیان با نام سائنا یا ساینا نیز از آن نام برده شده است. در برخی از آثار دوره ساسانی، بدن این موجود، دارای فلس بوده، در عین حال دارای پنجه ها و دندانهایی مشابه گربه سانان یا سگ سانان است. انتهای بدن این پرنده زیبای افسانه ای به دنباله ای شبیه به پر طاووس ختم می گردد. واژه Senmurv بعد از ورود اسلام به ایران، با عنوان سیمرغ شناخته شده است. سیمرغ در حماسه پهلوانی شاهنامه حضوری پررنگ دارد بطوریکه هم دارای چهره ای یزدانی و مقدس (بعنوان پرورش دهنده زال) است و هم در جایی دیگر، چهره ای اهریمنی (خوان پنجم در هفت خوان اسفندیار) دارد (هرچند این دو سیمرغ متفاوت از یکدیگر بوده اند). اما جذاب ترین حضور سیمرغ در ادبیات فارسی، مربوط به منظومه عرفانی منطق الطیر اثر شیخ عطار نیشابوری است. آنجایی که گروه بزرگی از پرندگان در جستجوی پادشاه خود، سیمرغ، بر می آیند و پس از مراحلی دشوار و عبور از هفت شهر عشق، تنها «سی مرغ» باقی می مانند و در نهایت در می یابند که آیینه ای از جمال «سیمرغ» شده اند.
Menu